Kris Van Gent gaat op pensioen. Een laatste gesprek.
Het professionele verhaal van Kris leest als een boek. Een onuitputtelijke bron aan informatie, ervaring en anekdotes.
In dit laatste gesprek kijkt deze visionair terug naar het verleden, doorkruist hij de evolutie van het woonzorgcentrum doorheen de jaren en werpt hij een voorzichtige blik op de toekomst.
Idealist of … ?
Na zijn studies ging Kris aan de slag als verpleegkundige in het Onze Lieve Vrouw Hospitaal in Kortrijk. Al gauw werd hij opgepikt door Zr. Bernadette die hem vroeg of hij tijdelijk de taak van hoofdverpleegkundige in het woonzorgcentrum Marialove wou opnemen. Een opdracht die hij uit respect aanvaardde, hoewel het in die tijd zeker niet zijn ambitie was om in een rusthuis te functioneren. Kris stelde zijn voorwaarden en vroeg of hij na die tijdelijke job met zekerheid zijn functie in het hospitaal kon heropnemen. Maar 5 jaar later was Kris er nog steeds en door diens mandaten en prioriteiten groeide zijn interesse in de ouderenzorg.
“Het respect voor de ouderen die de welvaart binnen onze maatschappij gebracht hebben was er reeds voorheen”, aldus Kris. “In 1982 werd ik onder zuster-directeur Marie-Joseph Brys vast in dienst genomen als directeur nursing. Hoewel ik mijn eerste werkgever toen (en nog steeds) hoog in het vaandel droeg heb ik op dat moment beslist om niet meer terug te keren naar het hospitaal. De zuster-directeur van het Hospitaal vond dit zeer spijtig en zei toen: “Kris, ofwel ben je een idealist ofwel ben je een dommekloot om naar de ouderenzorg te gaan”. Vandaag weet ik daar duidelijk het antwoord op...”
Een woonzorgcentrum in bloei.
Doorheen de jaren is het woonzorgcentrum spectaculair gegroeid en veranderd. Toen Kris in Marialove aankwam waren er 18 medewerkers voor 97 bewoners en werd de dagelijkse zorg opgevolgd door enkele zusters. Het klassieke rustoord evolueerde naar een rust- en verzorgingstehuis. Met de komst van afdeling De Harp bood het WZC meteen 44 extra woongelegenheden, specifiek voor personen met dementie. Later werd het centrum voor kortverblijf toegevoegd. Ondertussen zijn fase 1, 2 en 3 van het masterplan achter de rug, waardoor de site op vandaag 218 woongelegenheden telt en 142 medewerkers tewerk stelt. Hiermee komt het woonzorgcentrum tegemoet aan de steeds groeiende vraag naar opvang in de streek. Meer zelfs: met de opening van het lokaal dienstencentrum De Symfonie en de uitbouw van Cura thuisverpleging wordt een oplossing geboden aan de continu groeiende noden van bejaarden in de regio.
“De taak van een directeur van een woonzorgcentrum is door de jaren heen gegroeid van een allround medewerker naar coach en manager”, stelt Kris vast. “Als directeur moet je delegeren. Toch blijft het voor mij belangrijk dat het hier plezant is om te wonen en te komen werken. Met de glimlach. Want wat ben je met zeer professionele medewerkers als ze niet vriendelijk zijn….”
Kris zag Marialove groeien als een organisatie die gastvrijheid en professionaliteit uitstraalt. Gesteund door de zusters kreeg hij het mandaat om innovaties uit te testen, nieuw en ongekend materiaal aan te kopen om zo de kwaliteit te verbeteren. “De woonzorgcentra van vandaag zijn niet meer te vergelijken met het ‘rustoord’ van toen” aldus Kris. “Vandaag zijn dit professionele organisaties. Met de nieuwe visie van de vzw functioneren wij zelf in 5 woonzorgzones.”
Kris eindigt zijn carrière met een masterplan dat zijn laatste fase in gaat. “Ik heb medewerkers die mijn visie van ouderenzorg verder uitdragen en heb vertrouwen in de directie. Vandaag kan ik mijn organisatie loslaten.”
Respect voor de zusters.
Het respect en de waardering voor het leven en het werk van de zusters kronkelt als een rode draad door de carrière van Kris, een niet te onderschatten invloed waaruit hij veel inspiratie en moed kon putten. “Met heel weinig wisten de zusters enorm te empoweren. Zij deden dat niet met grote gebaren. Maar gewoon al door heel attentvol te zijn naar de eigen gezinssituatie. De band met de zusters was zeer sterk. De communiteit was familie, zij waren leden van het gezin. En net zoals het wel in elk gezin eens botst, heeft dit zich bij ons ook zeker meer dan eens voorgedaan.”
“We moeten blijven inzetten om zorgzaam om te gaan met de minder sterken uit onze maatschappij.”
Dat het toen beter was dan vandaag wil Kris niet gezegd hebben. “Het was niet beter noch slechter. Op vandaag is het wel het anders. Ik ben er wel van overtuigd dat de taak van een directeur van een woonzorgcentrum nu moeilijker is dan voorheen. Vroeger kreeg je de kans om mee te groeien binnenin de organisatie. Vandaag gaat dit niet meer. Het aanstellen van een nieuwe directeur gaat nu vaak om het aanwerven van een extern persoon. Dit gaat veelal gepaard met herstructurering, een ander financieel beleid, een andere visie… “
“Ik ben bezorgd om het verder bestaan van de sector”, gaat Kris verder. “Want het vinden van nieuwe medewerkers met de juiste competenties die de juiste roeping hebben, wordt steeds moeilijker. Zo’n 99,9 % van de personeelsleden zijn in de eerste plaats moeders. We moeten blijven inzetten om zorgzaam om te gaan met de minder sterkere mensen uit onze maatschappij. We mogen hen niet verliezen door de enorme werkdruk die er vandaag is. We kunnen dit oplossen door innovatief te denken en een zeer sociaal beleid te voeren. Zodat het ook voor hen en hun gezinssituatie haalbaar blijft om hun job te doen.”
Kris draagt deze zorgen sinds jaren, zorgen die ook na zijn pensioen zullen blijven sluimeren. “Ik denk vaak na over ‘Hoe gaan wij -en hoe gaat Curando- de kwaliteit in de toekomst financieel blijven aanhouden, het concept van een vzw in het achterhoofd houdende?’. Ook het behouden van de katholieke waarden in de samenleving waarin wij vandaag leven zal een grote uitdaging zijn. Ik geloof zeer sterk in de glimlach van de bewoner. Wat in de visie van Curando staat geschreven moet te voelen zijn in de warme zorg die de mensen brengen. Dat is de basis. Zonder meer.”
Sociaal en familiaal geëngageerd.
Respect voor de zusters, bezorgdheid om zijn medewerkers en toewijding binnen de sector: het typeert Kris in zijn beleid.
“Als ik kijk naar mezelf dan kan ik zeggen dat ik een sociaal en familiaal geëngageerd persoon ben. Doorheen de jaren heb ik de mogelijkheid gekregen om mijn sociaal karakter verder te ontwikkelen. Misschien heb ik een aparte leidersstijl maar ik ben steeds bezorgd over de gezinssituatie van mijn medewerkers en collega’s. Ik wil ook zeggen dat we vandaag meer dan ooit zeer zorgzaam moeten omgaan met onze medewerkers. Soms weten we het. Soms zien we het niet. Door de jaren heen is de psychologische ondersteuning heel belangrijk geworden. De opdracht van een directeur is ruimer dan enkel cijfers en statistieken. Je moet er zijn voor de mensen in je huis.”
Projecten.
De zorgsector is continu in verandering. In de loop der jaren zette Kris dan ook zijn schouders onder heel wat projecten: “Iets wat reeds sinds jaren bestaat en praktisch onveranderd is gebleven is de visie rond omgaan met dementerende mensen” vertelt Kris. “Vandaag spreekt men over ‘ADL’, ‘snoezeltherapie’ en ‘reminiscentie’. Maar waar vroeger het geven van een fopspeen aan een bejaarde als bedreiging, of als mensonwaardig werd gezien, wordt dit nu overal aanvaard.”
“We ontvingen voor het woonzorgcentrum het PDL-certificaat” gaat Kris verder. “De visie van de stichting Passiviteiten Dagelijks Leven is o.a. dat de zorgverlener zorgt geeft aan een bewoner in een zodanige zorgrelatie dat de bewoner liefdevol ondersteund wordt en dat zijn passiviteit volledig erkend en aanvaard wordt. In Marialove zetten we in op het opbouwen van een eenmansrelatie: medewerkers hebben tijd voor de bewoners, nemen de tijd om te luisteren en te praten met de bewoners.”
Het woonzorgcentrum zet tijdens de vakanties ook de deuren open voor JOKA-kampen. Jongeren verblijven dan een week in Marialove en doen er tal van vrijwilligerswerken. Ook een huisdiervriendelijk beleid werd uitgewerkt. Hier worden bewoners de kans geboden om hun huisdier (indien mogelijk) in het woonzorgcentrum te laten integreren. Er zijn inleefstages voor studenten verpleegkunde, een mobiel tandlabo in samenwerking met UGent, een transitpunt op de site in samenwerking met Bpost en sinds kort baten het OCMW van Zwevegem en het woonzorgcentrum ook een dorpsrestaurant uit…
"De kortste afstand tussen twee mensen is een glimlach.”
“Zo zijn er wel nog enkele projecten” glimlacht Kris. “Maar mijn droom om ooit een kindercrèche uit te baten en het organiseren van een voor- en naschoolse opvang zal ook na mijn pensioen blijven bestaan. Het intergenerationele is zo belangrijk. Kinderen en ouderen hebben een klik. Vergeet niet: de kortste afstand tussen twee mensen is een glimlach.”
Verleden, heden en toekomst.
Wanneer we Kris vragen wat hem zal bijblijven als directeur antwoordt hij kordaat: “Vriendschap. Dankbaarheid. Professionaliteit. Vrienden loslaten doet zeer. Vijanden niet. Ik zou liegen mocht ik zeggen dat ik deze 34 jaar zomaar naast me neer leg. Ik zal het dagelijks sociaal contact en de dankbaarheid heel sterk missen! Mijn bewoners, mijn personeel, mijn familie en mijn zusters. Zij zijn mij allen zeer dierbaar. Samen hebben zij gezorgd daar waar Marialove, Curando Zuid vandaag voor staat.”
“Ik was de voorbije 34 jaar ook 24/24 ‘van wacht’. Dat ik dat kon zijn, heb ik te danken aan mijn gezin. Ik werd door hen ondersteund in alles wat ik deed. Mijn kinderen hielpen destijds en nu zie ik dat ook mijn kleinkinderen een handje komen toesteken. Het mag dan mooi zijn, het betekent ook dat ik wat ‘gemist’ heb.”
“Dat ik dit kon zijn heb ik te danken aan mijn gezin. Ik werd door hen ondersteund in alles wat ik deed”
Ik kijk met gemengde gevoelens naar mijn pensioen toe. Maar ik moet realistisch zijn. Ik heb de rijkdom dat ik mijn vrouw, kinderen en kleinkinderen heb. Ik zal tijdens mijn pensioen mijn levensstijl niet veranderen. Ik ben altijd tevreden geweest met de kleine dingen van het leven. Ik knutsel graag en ik heb een grote tuin die ook alle seizoenen zijn onderhoud vraagt. Ik heb nu wel de vrijheid: alles mag, niets moet meer.
Ik wil zeker binnen de gemeenschap wat betekenen. Het is mijn roeping om op te komen voor de zwakken. Maar in prioriteit gaat mijn aandacht eerst naar mijn gezin. Ik zie wat de toekomst brengen zal.”
Het verhaal gaat verder.
Anje Degraeve volgt Kris Van Gent op als directeur. “Dingen die op vandaag goed werken hoeven niet te veranderen”, aldus Kris. Anje zal in haar functie haar eigen koers moeten varen, haar eigen krijtlijnen moeten trekken. Het is een sterkte dat Anje heel veel kennis en ervaring binnen de ouderen- en thuiszorg heeft. Zij kent de sector heel goed. Het zal voor haar belangrijk zijn om de juiste klemtonen te leggen. Een diplomatische aanpak, de nodige professionaliteit en tactvolheid zullen hier en van in het begin noodzakelijk zijn.
Anje is een gedreven vrouw. Ondanks dat wij beiden een andere leidersstijl hanteren, ben ik er van overtuigd dat ook wij raakpunten hebben. Al zal zij wel als moeder en als vrouw andere waarden aan onze organisatie doorgeven.
Zij zal de complexiteit van onze organisatie moeten incasseren en zal moeten ‘kunnen loslaten’. Ik had het geluk om gedurende mijn gehele carrière een goede gezondheid te hebben. In mijn opdracht had ik ook steeds meer dan de volle 100 % ondersteuning van mijn gezin. Ik wens Anje toe dat zij naast het ‘zorgen voor de organisatie’ ook zorgend omgaat met haarzelf.”
Kris wil via deze weg iedereen maar in het bijzonder, de communiteit Zusters O.L.V. van 7 Weeën Ruiselede, de collega’s, zijn bewoners en hun familie, zijn medewerkers en zijn vrijwilligers bedanken voor de voorbije jaren. Hij dankt hen voor het vertrouwen, de vreugde, de vriendschap en de zeer fijne samenwerking.